Γιατί παραβιάζουμε τη φύση;

Εκτός από το παρακάτω άρθρο, πολύ σημαντικό είναι και το βίντεο:

είναι λίγο χρονοβόρο αλλά πραγματικά αξίζει
http://quicksilverscreen.com/watch?video=45525

Γιατί παραβιάζουμε τη φύση; Μια κριτική άποψη για τις συνθήκες τοκετού στην Ελλάδα

των Σουζάννε Μεταξά και Μαρίας Καλαντζή*

Aφορμή του άρθρου αυτού στάθηκε το γεγονός πως σε αρκετές γυναίκες στην Ελλάδα δεν τις είναι επιτρεπτό να βιώσουν μια φυσιολογική γέννα, επειδή υποκύπτουν στο χρονικό σχέδιο και στις ιδέες των γιατρών, οι οποίοι μονοπωλούν τεχνογνωσιακά τα περί της γέννας. Η σύγκριση των συνθηκών τοκετού στην Ελλάδα μ’εκείνες στην υπόλοιπη βόρεια και κεντρική Ευρώπη δείχνει ότι η πρόοδος της επιστήμης, οι εξελίξεις στον τομέα της μαιευτικής, πράγματα που είναι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες καθημερινά και αυτονόητα, είναι στην Ελλάδα δυστυχώς άγνωστα ή „εξωτικά“.

Μας εντυπωσιάζει ο υψηλός αριθμός των περιπτώσεων της καισαρικής τομής τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Ενώ θα έπρεπε να εθεωρείτο αποκλειστικά λύση σε περίπτωση ανάγκης (στάση του μωρού, θέση του πλακούντα, επιπλοκές κατά τη διάρκεια της γέννας, κτλ.), φαίνεται ότι η καισαρική τομή αποτελεί τον πιο συνηθισμένο τρόπο τοκετού. Αντί να ενθαρρύνουν οι γυναικολόγοι κάθε γυναίκα (ειδικά όταν φοβάται τους πόνους) ότι είναι στη θέση να γεννήσει, εκμεταλλεύονται τη γέννα ως επικερδή συναλλαγή. Δικαιολογούν την «ανάγκη» μιας καισαρικής τομής με «σοβαρούς λόγους» οι οποίοι φοβίζουν τη γυναίκα για να αποφεύγουν τους φυσιολογικούς και ίσως πολύωρους τοκετούς, γιατί το χειρουργείο είναι η πιο γρήγορη λύση για την οποία ταυτόχρονα καλοπληρώνονται. Και όταν το πρώτο παιδί γεννηθεί με καισαρική τομή, τότε „πρέπει“ και το δεύτερο και το τρίτο παιδί να γεννηθούν με τον ίδιο τρόπο, ανεξάρτητα πόσα χρόνια έχουν μεσολαβήσει ανάμεσα στις δύο εγκυμοσύνες. Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες γίνεται επιτρεπτός ένας φυσιολογικός τοκετός μετά από μια καισαρική τομή, αν έχουν μεσολαβήσει περισσότερα από δύο χρόνια ανάμεσα στις δύο εγκυμοσύνες και δεν υφίστανται άλλοι λόγοι απαγορευτικοί. Έτσι κάθε γυναίκα έχει τη δυνατότητα να βιώσει ένα φυσιολογικό τοκετό, να κρατήσει το παιδί της αμέσως μετά τη γέννησή του στα χέρια της και να το φροντίσει χωρίς πόνους μεταεγχειρησιακούς τον πρώτο καιρό.

Σε κάθε περίπτωση που ένας γιατρός υποστηρίζει τη φυσιολογική γέννα, παρατηρούμε, ότι η γυναίκα δεν έχει την ελευθερία να επιλέξει τον πιο ανακουφιστικό τρόπο να γεννήσει. Εκτός από ένα κρεβάτι ή τη γυναικολογική καρέκλα – δυο „έπιπλα“ που βολεύουν μόνο το γιατρό – υπάρχουν και άλλοι τρόποι και στάσεις τοκετού, οι οποίοι ευνοούν με τη κάθετη παρά την οριζόντια στάση να κατέβει το μωρό πολύ πιο εύκολα και να μη χρειάζεται η επώδυνη περινεοτομή, π.χ. στο σκαμνί, το οποίο χρησιμοποιείται στην ιστορία της μαιευτικής από την αρχαιότητα (και στην Ελλάδα μέχρι πριν διακόσια χρόνια):

Στα δημόσια νοσοκομεία των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών βρίσκει κανείς ελκυστικά και λειτουργικά διαμορφωμένες αίθουσες τοκετού (με στρώματα, μπάλες γυμναστικής, σκαμνιά, …). Σε ειδικά μαθήματα τα οποία παραδίδουν μαίες, (συνήθως μετά την 25η εβδομάδα της εγκυμοσύνης) πληροφορούνται οι μέλλουσες μαμάδες και μπαμπάδες για τα στάδια του τοκετού, εξασκούνται στις διάφορες στάσεις, κατά τις οποίες μπορούν να γεννήσουν και κατατοπίζονται ακριβώς για το πώς μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους, το παιδί τους και τη μαία κατά τον τοκετό. Ο κατάλληλος τρόπος αναπνοής σε κάθε φάση του τοκετού κάνει θαύματα. Και η γνώση του τι ακριβώς συμβαίνει, βοηθάει τις γυναίκες να μη νιώθουν χαμένες κι εξαρτημένες, μα να παίζουν ενεργό ρόλο. Είναι γνωστό ότι η γνώση είναι δύναμη. Κι αυτήν τη δύναμη χρειάζεται κάθε γυναίκα κατά τη διάρκεια του τοκετού.

Και τέλος, γιατί ακόμα δε θεωρείται αυτονόητο στην Ελλάδα να είναι ο σύζυγος παρών στη γέννα όταν το επιθυμεί; Στις χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης οι μέλλοντες πατέρες προετοιμάζονται κι αυτοί μαζί με τις γυναίκες τους και μαθαίνουν με ποιον τρόπο μπορούν να τις βοηθήσουν και να τις ανακουφίσουν κατά τον τοκετό. Θεωρείται αυτονόητο να βρίσκονται μέσα στην αίθουσα τοκετού (δε χρειάζεται να κάνει ο γιατρός τη „χάρη“ στον πατέρα να τον παρουσιάσει ως „συνάδελφο“, για να του δοθεί κατ’εξαίρεσιν η άδεια να μπει στα „άδυτα“ των „αδύτων“). Οι σύζυγοι συμμετέχουν ενεργά και δεν είναι απλοί παρατηρητές. Βοηθούν αποτελεσματικά, εμψυχώνουν, υποστηρίζουν και βλέπουν το παιδί τους να γεννιέται. Ακόμα κι αυτοί που φοβούνται τα καταφέρνουν μια χαρά, γιατί ξέρουν ότι είναι εκεί για τη σύντροφο και το παιδί τους και επειδή είναι προετοιμασμένοι, δεν εκπλήσσονται. Κανείς δεν προσπαθεί να τους περιορίσει στην αίθουσα αναμονής, όπου θα βηματίζουν νευρικά (ίσως καπνίζοντας περισσότερο από συνήθως) και θ’αναρωτιούνται γιατί αργεί τόσο να γεννηθεί ένα μωρό ή … γιατί πρέπει η σύντροφός τους να φωνάζει τόσο δυνατά;

Γιατί λοιπόν παραβιάζουμε τη φύση η οποία έκανε τη γυναίκα να γεννάει παιδιά με τις δικές της δυνάμεις; Γιατί δεν υπάρχει ευρεία ενημέρωση εκ μέρους των γιατρών στο θέμα της γέννας, στις εξελίξεις στον τομέα της μαιευτικής, κ.τ.λ.; Γιατί οι γυναίκες δεν έχουν την ελεύθερη επιλογή του πού και του πώς θα γεννήσουν το παιδί τους όταν δεν υπάρχουν επιπλοκές, αντιθέτως περιορίζονται οι επιλογές τους κάτω από ένα πλαίσιο που όλο και περισσότερο φέρνει προσόδους στους γιατρούς, χωρίς να προσφέρει καλύτερες υπηρεσίες στις μέλλουσες μητέρες; Και γιατί επιτρέπει το κράτος και το σύστημα υγείας τον έμμεσο εξαναγκασμό μιας οικογένειας στο να δίνει μια ολόκληρη περιουσία για να τεκνοποιήσει; Η σύγκριση σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο δεν είναι βλαβερή, όταν δε μένει μιμητική. Ας δούμε τι πραγματικά ζητάνε οι Ελληνίδες μητέρες κι ας το ελέγξουμε μ’αυτό που τελικά τις προσφέρεται!

——————————————————————————
*H Σουζάννε Μεταξά (Αρχαιολόγος/Βυζαντινολόγος) και η Μαρία Καλαντζή (Εκπαιδευτικός) ζουν με τις οικογένειές τους αντίστοιχα στη Βιέννη και στο Μπάντεν της Αυστρίας.

Πηγη: http://e-rooster.gr/03/2007/438